JA POSTOJIM U MOM DISANJU

Kada se nalazim više  na površini  sebe ( kada mi je pažnja rasuta ), ja nemam tu lakoću nad tim da samo pustim . Kada sam većim delom  unutar sebe, dolazi trenutak kada nemam slobodu   da delujem dok sam napeta.  Ali ipak, u meni postoji  nivo na kome mogu da vidim stvaranje tenzije i  njihov medjusobni uticaj,  bez da budem potpuno obuzeta njima.  Ostajem svesna nečega što ne može biti uzeto. To direktno zavisi od doživljavanja mog centra gravitacije,  kome uvek moram  da se vraćam.  Ovi nagoveštaji,  napetost i dopuštanje,  su moji odgovori na život, i oni utiču na moje disanje.  Kada vidim da ono nikada nije slobodno, postavlja se pitanje o njegovom značenju i njegovoj vezi sa mojim mislima, osećanjima i organskim životom.

Kada sedim u stabilnom  uspravnom položaju, prave kičme sa nogama koje su ukrštene i stabilnim donjim delom  ledja,  u tišini,  ja se osećam stegnuto  nebrojenim tenzijama  koje me drže kao da sam uhvaćena u neku mrežu.  U odredjenom trenutku osećam kako tenzija popušta i kako opada.  Moj unutrašnji život se lagano pojavljuje kao iza oblaka i postajem protočnija.  Jasno vidim kako držanje mog tela dozvoljava ili ne dozvoljava tu protočnost,  slobodu.  Pre svega, pravilan položaj karlice i nogu omogućuje kičmi tj. ledjima da budu prava.  Kolena ne smeju da budu na istom nivou sa kukovima već u istoj ravni ili niže.

Ovo podupire najvažniju stvar - trup, abdomen, glavu.  Vidim da skriveno osećanje prisutnosti  zavisi od moje tenzije.  Ukoliko je solarni pleksus previše nezaštićen ili previše skučen,  stanje kada sam živa se neće pojaviti.  Energija treba da teče slobodno,  i najmanja prepreka može da spreči tok da bude uspostavljen.  Čim se energija uspostavi,  ja osećam slobodu.  Osećam da postojim, da sam živa. Nešto novo,  živo,  o čemu pre  nisam znala.  I odjednom,  postajem svesna disanja.  Ja znam da dišem.  To je nagoveštaj života koji osećam u sebi.  Ne usredsredjujem se na disanje i ne pokušavam da ga dovedem u vezu sa mislima.  Moram da postanem jedno sa tim osećanjem disanja, raspoznajući  udisanje i izdisanje  kao nešto što je prirodno i spontano,  prihvatajući sve bez da ičemu težim.  Ne pokušavam bilo šta da zadržim,  bilo šta da sprečim,  ničemu se ne protivim, dopuštam sebi da izbacujem, izdišem vazduh do kraja.  Kada ostvarim stanje puštajući dah da teče potpuno i slobodno, ja osećam da energija ispunjava moj abdomen i da ona više nema težnju neprekidno da raste. Tokom disanja, vidim da se misli pojavljuju i razilaze , i vidim da se iza njih nalazi neka energija. Energija razmišljanja.  Ali misli nisu razmišljanje. 

Kada dopuštam na dubljem nivou, osećam da je disanje izvor te energije u meni.  Njegovi sastojci mogu da nahrane tu unutrašnju Prisutnost.  Osećam da su pravci, prelazi kojima se ono kreće važni, i da mogu da uspostavim odnos izmedju izvora jednog centra sa drugim. Prvo moram da uspostavim odnos kroz utisak, te da se naviknem na osećanje prelaska, bez da očekujem bilo šta.

U trenutku ga postajem svesna. Osećam da  moje disanje ima veliki značaj, kao da je ono sam čin života. Osećam to kao jedan živi nagoveštaj, nagoveštaj  jednog izvora u koji sam i ja uključena. Postojim u njemu.  Sebe ne mogu da držim po strani,  promatrajući izvan toga, niti mogu to da popravim ili zaustavim, prisvajajući ga za sebe.  Mogu samo da osetim da sam deo toga i da  bez njega nepostojim,  kao i da to ne može da postigne bilo šta bez mene. Dopuštam, i u gubljenju sebe ja se pronalazim.  Predajem se ovom osećanju, u kojem je poredak formiran i čim se pojavi, tenutno mu se prepuštam .

Jeane de Salzmann - Reality of Being - Stvarnost Bića

When I am very much on the surface of myself, I have no freedom of
action over letting go. When I am much deeper in myself, a moment comes when I  have no freedom of action over tensing. Yet there is a level in me at which  I  can  see  tensions  form  and  respond  to  each  other  without  being completely taken by them. I remain aware of something that cannot be taken. This  is  directly  dependent  on  experiencing  my  center  of  gravity,  to  which  I must  always  return.  These  movements  of  tension  and  letting  go  are  my response to life, and they affect my breathing. When I see that my breathing is never  free,  the  question  arises  as  to  its  significance  and  its  relation  to  my thinking, feeling and organic life.

When I am seated in the quiet, I feel constrained by countless tensions, small tensions that hold me as though in a net. At the very moment I sense this, the net loosens. As the tensions give way, my inner life appears as though emerging from a cloud, and I become freer. I see clearly that the posture of  my  body allows or prevents this freedom. First, the position of the pelvis and  legs  allows  the  spine  to  be  straight.  The  knees  must  not  be  higher  than  the hips.

This  maintains  everything—the  trunk,  the  abdomen,  the  head. I  see that the inner feeling of Presence depends on my tensions. If the solar plexus is too open or too restricted, this life will not appear. The energy needs to pass freely,  and  the  slightest  hindrance  can  prevent  the  current  from  being established. As soon as the energy appears, I feel free. I feel myself existing, a new  existence  I  did  not  know  before.  And  suddenly  I  am  aware  of  the breathing. I know that I breathe. It is the movement of life that I feel in myself. I do not concentrate on the respiration, I do not try to relate the thought  with the breathing. I have to become one with the feeling of breathing, sensing  the inhalation and exhalation as natural and spontaneous, accepting everything so that there is no striving. I hold back nothing, letting myself exhale to the  end. When I succeed in letting the breathing take place more freely and completely, I feel that the energy fills my abdomen and that it no longer has the  tendency constantly to rise. In breathing, I see thoughts appear and disperse, and I see that behind them there is an energy, the energy of the thinking. The  thoughts are not the thinking.

In  letting  go more  deeply,  I  feel  that  the  breathing  is  the  life of  this energy  in me.  Its elements  could  nourish  this  inner Presence.  I  feel  that the routes, the pathways it travels, are important, that they could relate the life of one center to another. I need first to establish a contact through sensation, to become used to feeling the pathways, without expecting anything.

In the moment I become conscious of it, I feel that my breathi ng has great  importance,  as  if  it  were  the  very  act  of  living.  I  feel  it  as  a  living movement, the movement of the one life in which I am included. I exist in this movement. I cannot hold myself apart, observing from the outside, nor fix or stop the  movement, appropriating it for myself. I can only feel that I am part of it. I am nothing without it, and it can do nothing without me. I let go, and in losing myself I find myself. I submit to this movement, in which form is created and immediately swept away as soon as it appears. I live in my breathing.
 

STRAŽAR

Mi ne vidimo naše stanje sna u kome se nalazimo. U njemu mislimo o radu, mislimo "Želim da budem prisutna". Ali napor da budem prisutna je nešto potpuno drugačije od razmišljanja. To je napor koji se odvija u pravcu svesnosti. Moramo saznati da li smo svesni u datom trenutku kao i sve njene nivoe.  Njeno prisustvo ili njena odsutnost može biti utvrdjena unutrašnjim činom posmatranja.

Nalazim se ispred nečega što mi nije poznato. Nalazim se ispred zagonetke, tajanstvenosti mog prisustva. Moram da uvidim da ne mogu da razumem tu misteriju  mojim uobičajenim načinom svesti. Ali moram razumeti, makar intelektualno, šta bi to značilo biti prisutna, to jest, biti prisutna ne samo mojom glavom, mojim osetima ili mojim osećanjima, već sa svim tim delovima moje Prisutnosti zajedno. Možda u tom trenutku ja i dalje neću biti stvarno prisutna, ali ću barem tražiti  zajednički pravac.

Ko je prisutan - ko vidi? I koga? Čitav problem je u tome. Da bi posmatrali sebe potrebna nam je pažnja koja je drukčija od naše uobičajene. Mi prihvatamo napor da budemo budni, da posmatramo napor koji ulaže stražar. Nastojimo da ga održimo u nama trajno.

Onaj ko posmatra je onaj ko je prisutan.  Isključivo on  je taj pravi.

Preostali deo mene je pasivan. Stražar mora da primi utisak unutrašnjeg stanja i da poseduje osećaj celine dok pokušava da vidi sve u isto vreme. Moramo da naučimo da pravimo razliku izmedju stvarnog "Ja", koje se nigde ne vidi, i ličnosti, koja preuzima i veruje da je jedina koja postoji. Jedna ima moć nad drugim. Neophodno je da obrnu uloge. Opasnost je u tome jer mi ne vidimo kada se one ponovo menjaju. Zapravo, znam i treba da pojačam pažnju u trenucima kada vidim i razumem da mi je ona rasuta.

Čin posmatranja same sebe mi pokazuje kako da se bolje usresredim i ojačam pažnju. Ono mi pomaže  da vidim da se ne sećam sebe, da ne vidim stanje uspavanosti u kome se nalazim. Ja sam podeljena, pažnja mi je rasuta i ne postoji snaga koja je na raspolaganju da to primeti. Kada sam budna, činim napor da oslobodim dovoljno pažnje, da se suprostavim rasejanosti i da to vidim. To je stanje koje je više dobrovoljno. Sada je prisutan stražar, on je drugačije stanje svesti.  Moram uvek da se setim da ja ne znam šta sam, da je sav problem u tome ko je prisutan. Samoposmatranje mojim ustaljenim načinom razmišljanja, sa njegovom podelom izmedju posmatrača i onoga što je posmatrano, će samo ojačati iluziju mog uobičajenog "Ja".

U odredjenom trenutku dolazimo k sebi i vidimo dva aspekta, dve naravi u nama - višu povezanu sa jednim svetom i nižu povezanu sa drugim, drugačijim svetom. Šta smo mi? Nismo niti jedno niti drugo - ni Bog ni životinja. U životu učestvujemo sa obe, i božanskom i životinjskom. Čovek je sastavljen od dve, ne samo jedne naravi i kao takav, on je samo biće koje ima mogućnost  da postane čovek samo ako bude u stanju da živi sa obe naravi u sebi, a ne da bude povučen od strane jedne ili druge. Ako se povuče u viši deo, on se udaljava od njegovih ispoljavanja i ne može ih više vrednovati. On više ne poznaje niti doživljava njegovu životinjsku narav. A ukoliko sklizne u drugu narav, on zaboravlja sve što nije životinjsko i nema ničega da tome pruži otpor. On je životinja.....nije čovek. Životinja uvek odbacuje andjela. Andjeo se distancira od životinje.

Svestan čovek je onaj koji je uvek budan, uvek oprezan, onaj koji se seća sebe u obe krajnosti i onaj čije su obe prirode u njemu uvek suočene .


The watchman - Jeanne de Salzmann

We do not see our state of sleep. In this state we think of working; we think, “I wish to be present.” But the effort to be present is something very different  from  thinking.  It  is  an  effort  in  the  direction  of  consciousness.  We must come to know whether we are conscious at a given moment, and all the degrees of  this consciousness. Its presence or absence can thus be proved by an inner act of observing.


I am in front of something I do not know. I am in front of a mystery, the mystery of my Presence. I must recognize that I cannot know this mystery with  my  ordinary  means  of  knowing.  But  I  must  understand,  at  least intellectually,  what  it  would  mean  to  be  present—that  is,  to  be  present  not only with my head,  my sensation or my feeling, but with all these elements of my Presence together. Maybe then I still will not be truly present, but at least I will search for a common direction.


Who  is  present - who  is  seeing?  And  whom?  The  whole  problem is here. In order to observe ourselves we need an attention that is different from our ordinary attention. We undertake the struggle to be vigilant, to watch the  struggle  of  the  watchman.  We  seek  to  have  a  watchman  in  us  who  is ""stable. The one who watches is the one who  is present. Only the watchman is active.


The rest of me is passive. The watchman must take an impression of the  inner  state  while  trying  to  see  everything  at  the  same  time  and  have  a sense of  the whole. We must learn to distinguish between the real “I,”  which is nowhere to be seen, and the personality, which takes over and believes it is the  only  one  who  exists.  One  has  power  over  the  other.  The  necessity  is  to reverse  the  roles.  The  danger  is  that  we  do  not  see  the  roles  change  back again. I  believe I need to pay attention when, in fact, I need to see and know my inattention.


Observation  of  myself  shows  me  how  better  to  concentrate  and strengthens  the  attention.  It  makes  me  see  that  I  do  not  remember  myself, that I do not see my state of sleep. I am fragmented, my attention is dispersed, and there is no force that is available to see. When I awaken, I make an effort to  disengage enough attention to oppose this dispersion, and to see it. This is a state that is more voluntary. Now there is a watchman, and this watchman is
a different state of consciousness. I must always remember that I do not know what I am, that the whole problem is  who is present. Self-observation by my usual thought, with its separation between the observer and what is observed,
will only strengthen the illusion of my ordinary “I.”


At  a  certain  moment  we  come  to  see  two  aspects,  two  natures,  in ourselves a higher nature related to one world and a lower nature related to another, a different world. What are we? We are neither one nor the  other neither God nor animal. We participate in life with both a divine nature and an
animal nature. Man is double; he is not one. And, as such, he is only a promise of man until he can live with both natures present in himself and not withdraw into one or the other. If he withdraws into the higher part, he is distant from his  manifestations  and  can  no  longer evaluate  them;  he  no  longer  knows  or experiences  his  animal  nature.  If  he  slides  into  the  other  nature,  he  forgets everything that is not animal, and  there is nothing to resist it; he is  animal . . .
not man. The animal always refuses the angel. The angel turns away from the animal.


A conscious man is one who is always vigilant, always watchful, who remembers  himself  in  both  directions  and  has  his  two  natures  always confronted.
 

FAZE DISANJA

Jeane de Salzman - Stvarnost Bića - Reality of Being 

Postajući svesni čina disanja, bolje ćemo razumeti zakone koji vladaju životom i kako da služeći im damo smisao našem postojanju.

Stvarno razumevanje čina disanja dolazi uz pomoć praktičnog opažanja različitih faza.

U prvoj fazi se postaje svestan fizičkog disanja bez ikakvog uplitanja. Disanje se samo od sebe odvija. Ukoliko je ono stišnjeno i ukoliko potiče iz grudi više nego iz dijafragme, to pokazuje da sam napeta i skučena u mom uobičajenom "Ja". Ne dopuštam disanju da dolazi i odlazi slobodno. Uzimam vazduh ali ne omogućavam potpun izdisaj, kao da sam se uplašila da ga neću primiti dovoljno. Prva stvar koju treba da naučim jeste da pustim disanje da bude slobodno bez uplitanja mog uobičajenog "Ja". Treba da  dopustitim disanju da se kreće dublje u telo i da mu dopustim da izadje u celosti.

U drugoj fazi disanja se praktikuje ne samo na telu već i na sebi. Više ne stavljam naglasak na izdisaje u potpunosti, već dopuštam sebi da idem sa njim. Pored ramena i grudi ja opuštam celo moje telo tj. sebe u celini. Vidim da moje uobičajeno disanje odražava lažni stav mojeg "Ja". To nije moje telo već "Ja" koje ne diše na pravi način. U procesu rada, otkrivam da sva moja ispoljavanja i misaoni stavovi blokiraju protok disanja. To liči na protivljenje osnovnom ritmu života, strahu od gubljenja sebe, nedostatku poverenja u život.

Treća faza bi bila da doživim da to nisam ja već "To", univerzalno biće koje diše, i da vidim da je disanje jedan osnovni pokret jedne žive celine. Učimo da postanemo svesni života i postojanja utelovljenog u nama, svesni ritmičkog poretka u koji smo uključeni. To ne treba da se posmatra sa strane, držeći se odvojeno, već treba postati jedno sa Tim  bivajući preobraženi od toga. Obično nas to ne može promeniti zato što smo odsečeni od realnosti i izgubljeni u našim uobičajenim "Ja". Prava svesnost je zatrpana i ona igra samo sporednu ulogu. Mi moramo da pustimo sve naše zamisli, predstave i unapred stvorene ideje da nestanu kako bi postali svesni izvora. Moramo dopustiti svesnosti da izbije na površinu i odigra glavnu ulogu. Isključivo tada možemo živeti u skladu sa Postojanjem ( Suštinom ). Ovo aktivno prepoznavanje života iznutra donosi jedno osećanje dužnosti da osluškujemo  "svesnost" , da menjamo i živimo u skladu sa onim što shvatamo.

Konačno, čovek dolazi do poniznosti ( poslušanja - stanja duše koja je otvorena da primi volju drugog. Bezuslovno potčinjavanje svoje volje, ćutanjem i trpljenjem bez uplitanja u cilju i u skladu sa apsolutnim dobrom ) i poverenja u život i sebe. Predaje se kosmičkim dešavanjima uspona i padova, razumevajući čitavim njegovim bićem da su svi kalupi stvoreni u slobodnom prostoru u praznini, u tišini, i da su reabsorbovani nakon što su ispunili svoju svrhu. Tada shvata da se pronalazi gubljenjem sebe. Postaje slobodan od izvesnih jednostranih ograničenja, ali uvidja da je njegovo sopstvo odgovoran učesnik veličanstvenog života univerzuma u kome učestvuje u celini.

In  becoming  conscious  of  the  act  of  breathing,  we  will  understand better  the  laws  governing  life  and  how  serving them  brings  meaning  to  our
existence.

Real  understanding  of  respiration  comes  through  the  experience  of different stages.

The first stage is to become conscious of the physical breathing and to let  it  be.  The  respiration  goes  on  by  itself.  If  it  is  tight  and  originates  in  the chest  rather than the diaphragm, this shows that I am tense and confined in my ordinary “I.” I do not allow the breathing to come and go freely. I take in the air but  do not allow complete exhalation, as though I were afraid of not receiving enough air. The first thing to learn is to let the breathing be without
the  intervention of my ordinary “I.” I have to let the breathing move lower in the body, and let the air go out entirely. 

The  second  stage  in  breathing  is  to  exercise  not  only  the  body  but oneself.  I  no  longer  place  emphasis  on  exhaling  completely,  but  instead  let myself go  with the exhalation. I relax not only my shoulders and chest, I relax the whole of myself. I see that my usual respiration reflects a false attitude of my “I.” It is not my body but “I” who is not breathing in a right way. In working,
I  discover  that  all  my  manifestations  and  mental  attitudes  block  the  flow  of  the breath. It is  like a resistance to the  fundamental rhythm of life, a fear of  losing myself, a lack of trust in life.

The  third  stage  will  be  to  experience  that  it  is  not  I  but  “It,”  the universal Being, which is breathing, and to see that breathing is a fundamental movement  of a living whole. We learn to become conscious of life and of the Being incarnate in us, conscious of a rhythmic order in which we are included. This  is  not  to  observe  from  outside,  holding  ourselves  apart,  but  to  be  one with the experience and be transformed by it. Usually  it cannot transform us because  we  cut  ourselves  off  from  reality,  lost  in  our  ordinary  “I.”  True consciousness is buried and plays only a secondary role. We must let all our images  and  preconceived  ideas  dissolve  in  order  to  become  aware  of  its
source. We have to let consciousness emerge and play the principal role. Then one can live  according to one’s Being. This active recognition of the life within brings  a  sense of  obligation  to  listen  to  “consciousness,”  to  change  and live according to what we understand.

Finally, a man comes to submission and trust in life and the Self. He gives himself up to the cosmic movement of ebb and flow, understanding with his  whole  being  that  all  forms  are  created  in  the  void,  in  silence,  and  are reabsorbed  once  they  have  fulfilled  their  role.  He  understands  that  he  finds himself in  losing himself. He becomes free from certain subjective limits, but
realizes that his Self is a responsible participant in the great life of the universe. He participates in the Whole.